Salerno: William H. Hutt i jego myśl ekonomiczna
Wkład Hutta zyskuje na znaczeniu, gdy weźmie się pod uwagę fakt, że pochodzi z epoki — obejmującej mniej więcej okres między latami 1930. a 60. — w której niemal wszyscy, poza nieliczną garstką, ekonomiści porzucili takie wyczerpujące przedsięwzięcia na rzecz analizy danych zagregowanych propagowanej przez Johna Maynarda Keynesa. W czasie niezrównanej przewagi Keynesa prace Hutta służyły jako drogowskaz dla tych, którzy nie zamierzali ignorować faktu, iż wyjaśnienie zjawisk ekonomicznych musi odwoływać się do wyborów i działań pojedynczych uczestników procesu ekonomicznego.
Hutt: System fabryk na początku XIX w.
Ludzie wchodzili do fabryki i widzieli małe fabryczne rączki zajęte monotonną rutyną, i myśleli: „Jak dalece bardziej zachwycające byłoby nieskrępowane hasanie nóżek na zboczu wzgórza, widok zielonej łąki z jej cekinami jaskrów i stokrotek, pieśń ptaka i bzyczenie pszczoły", lecz w rzeczywistości dzieci ginęły na wsi z głodu w ziemiankach albo przydrożnych rowach.
Salerno: Pojęcie koordynacji w makroekonomii austriackiej
Pochodzenie zaburzeń gospodarczych (...) musi być przypisane (…) wyłącznie czynnikom, które przeszkadzają systemowi wyceny pełnić swoje koordynacyjne zadanie.
Hutt: Pseudobezczynność siły roboczej
William Hutt był angielskim ekonomistą, który wykładał głównie w Republice Południowej Afryki. W swoich pracach m.in. próbował zrehabilitować prawo Saya czy opisać ekonomię związków zawodowych i zbiorowych negocjacji płac. Dziś przedstawiamy część książki Hutta, która dotyczy problemu bezczynności zasobów produkcyjnych.
