KRS: 0000174572
Powrót
Polityka pieniężna

Cachanosky: Polityka fiskalna Fedu

2
Nicolas Cachanosky
Przeczytanie zajmie 3 min
Cachanosky_Polityka-fiskalna-Fedu.jpg
Pobierz w wersji
PDF

Autor: Nicolás Cachanosky
Źródło: aier.org
Tłumaczenie: Przemysław Rapka
Wersja PDF

Ekonomiści często odróżniają od siebie politykę fiskalną i pieniężną. Polityka fiskalna obejmuje opodatkowanie, wydatki i zadłużenie. Wpływa na alokację zasobów między poszczególne sektory i uczestników życia gospodarczego. Za politykę fiskalną tradycyjnie odpowiadał kongres i skarb państwa.

Polityka pieniężna obejmuje podaż pieniądza, ustalanie wysokości kontrolowanych stóp procentowych czy wpływanie na popyt na pieniądz i niekontrolowane bezpośrednio stopy procentowe. Ma na celu zapewnienie stabilności monetarnej i płynności rynkom finansowym. Polityka pieniężna była tradycyjnie domeną Rezerwy Federalnej.

Analogia pomoże zrozumieć różnicę między polityką fiskalną i pieniężną. Polityka pieniężna wpływa na wszystkie statki poprzez zmianę poziomu wód w oceanie, a polityka fiskalna stara się wspomóc konkretne statki.

COVID-19 i Fed

Działania w odpowiedzi na wybuch epidemii COVID-19 niebezpiecznie zatarły różnicę między polityką fiskalną i pieniężną. Fed wciąż prowadzi politykę pieniężną. Jednak na żądanie kongresu Fed zaangażował się również w prowadzenie polityki fiskalnej. Nowe programy Fedu zostały zaprojektowane w celu dostarczenia kredytu dużym i małym samorządom i przedsiębiorstwom niefinansowym.

Nie dajmy się zwieść: nowe programy Fedu są w swej istocie fiskalne. Alokują kredyt. Polityka pieniężna natomiast zapewnia płynność bankom, które następnie decydują o alokacji kredytu. Jak pisał mój kolega z AIER, Thomas Hoglan, te programy potrzebują przedefiniowania pojęcia płynności. „Taka zmiana może być legalna i wygodna politycznie”, pisze, „ale miałaby negatywny wpływ na gospodarkę”.

Te działania fiskalne Fedu stanowią niebezpieczny precedens. Mogą na nowo ukształtować oczekiwania ludzi i kongresu odnośnie tego, co Fed powinien robić. A z każdym kolejnym krokiem w ramach polityki fiskalnej Fed ryzykuje (już wątłą) swoją niezależność.

Poszerzanie mandatu Fedu o politykę fiskalną będzie naciąganiem tego mandatu. Polityka pieniężna jest niezwykle istotna. Zasługuje na to, by Fed skupił się w pełni na niej. Fed zajmujący się wyłącznie polityką pieniężną jest łatwiejszy do kontrolowania, ponieważ łatwiej sprawdzić, czy należycie wykonuje swoje zadania.

Niektórzy bez wątpienia stwierdzą, że COVID-19 wymaga wyjątkowych działań; skarb państwa nie posiada odpowiednich narzędzi do zapobiegania ekonomicznym skutkom globalnej pandemii; a mandat Fedu wróci do swojej poprzedniej postaci, gdy tylko zagrożenie ze strony wirusa minie. Jednak w rzeczywistości tak nie będzie.

Jeśli kongres chce alokować kredyt, to powinien uprawnić do tego skarb państwa. Jeśli skarb państwa potrzebuje wsparcia instytucjonalnego, to może wspomóc się wiedzą doradców z Fedu (w ramach innej instytucji) albo wykorzystać już istniejącą infrastrukturę Fedu. Jednak Fed, w takim stopniu, w jakim jest zaangażowany, powinien wykonywać polecenia skarbu państwa. To skarb państwa, a nie Fed, powinien podejmować decyzje alokacyjne i zapewniać wszelkie środki ochronne dla gospodarki.

Nie jest uzasadnieniem obecnych działań Fedu twierdzenie, że rozszerzony mandat banku centralnego jest wyłącznie tymczasowym rozwiązaniem. Jakie znaczenie ma politycznie nałożone ograniczenie, skoro w praktyce nie przestrzega się go, jeśli tyko jest to politycznie korzystne?

Niezamierzone skutki uruchomienia programów fiskalnych przez Fed już stają się widoczne, w miarę jak projektanci programów wykorzystują Fed w celu alokacji kredytu wedle swojego uznania. Jak podaje Wall Street Journal, kandydat na prezydenta Joe Biden już teraz zachęca Fed do zajęcia się problemem nierówności rasowych. To nie znaczy, że działania mające łagodzić nierówności rasowe są całkowicie bezpodstawne. Chodzi o to, że to nie jest zadanie dla Fedu.

Zezwalanie Fedowi na bycie wszechobecną instytucją podmywa jej niezależność i zdolność do prowadzenia polityki pieniężnej. Jeśli każdy problem będzie zadaniem dla Fedu, to żadnego zadania nie będzie wykonywać należycie.

Kategorie
Pieniądz Polityka pieniężna Teksty Tłumaczenia

Czytaj również

Newman_Kilka wykrsów pokazujących efekty Cantillona

Pieniądz

Newman: Kilka wykresów pokazujących efekty Cantillona

Jednym z największych osiągnięć w dorobku Cantillona było zwrócenie uwagi na nierównomierny charakter ekspansji pieniężnej.

Anthony_Pieniadz_nie_jest_dobrem_publicznym

Pieniądz

Anthony: Pieniądz nie jest dobrem publicznym

Dobro publiczne nie jest po prostu dobrem dostarczanym przez sektor publiczny lub rząd.

Deist_Nowoczesna_teoria_monetarna_ani_nowa_ani_monetarna_ani_nie_teoria

Współczesne szkoły ekonomiczne

Deist: Nowoczesna teoria monetarna – ani nowa, ani monetarna, ani teoria

Nowoczesna teoria monetarna (MMT) ma nowego proroka i nową ewangelię.

Sieroń_Błędy MMT w kwestii oszczędności i inwestycji

Współczesne szkoły ekonomiczne

Sieroń: Błędy MMT w kwestii oszczędności i inwestycji

Główną tezą (MMT) jest to, że deficyt budżetowy nie jest jakimkolwiek problemem.


Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.

Komentarze 2
Bartek Dziewa

W pierwszym akapicie: "Za politykę pieniężną tradycyjnie odpowiadał kongres i skarb państwa" - powinno być
"fiskalną".

Odpowiedz

Paweł Kot

Racja, poprawione.

Odpowiedz

Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług zgodnie z Polityką Prywatności. Możesz samodzielnie określić warunki przechowywania lub dostępu plików cookie w Twojej przeglądarce.