Standard złota (system waluty złotej) był zobowiązaniem uczestniczących w nim krajów do ustalenia cen ich walut w odniesieniu do określonej ilości złota. Pieniądz krajowy i jego inne formy (depozyty bankowe i noty dłużne) był swobodnie wymieniany na złoto po ustalonej cenie. Anglia przyjęła standard złota de facto w 1717 roku (po tym jak kurator mennicy, sir Isaac Newton, przewartościował gwineę względem srebra) a formalnie w 1819 roku. Czytaj dalej
Z okazji zbliżających się świąt Bożego Narodzenia chcemy Państwu zaoferować pakiet książek, który może być dla niektórych idealnych prezentem pod choinką. Jako że znaczna część naszych publikacji dotyczy pieniądza i bankowości, to postanowiliśmy wybrać 4 książki naszego wydawnictwa, które tworzą systematyczne wprowadzenie do właśnie tego zagadnienia. Za pakiet książek: Jörg Guido Hülsmann, Etyka produkcji pieniądza; Austriacy o standardzie złota; Jesús Huerta de Soto, Pieniądz, kredyt bankowy i cykle koniunkturalne; Friedrich August von Hayek, Pieniądz i kryzysy zapłacą Państwo niecałe 150 zł. Czytaj dalej
Sztorm wywołany geopolityczną niestabilnością, izolacją dyplomatyczną, głęboką deprecjacją waluty i trudnościami gospodarczymi dotykającymi obecnie Rosję, poważnie — i być może na dłuższy okres czasu — zaszkodził międzynarodowej pozycji Moskwy. To jednak właśnie takie okoliczności mogą pchnąć rządzących krajem do podjęcia radykalnego kroku, który raz na zawsze zabezpieczyłby jego status światowego gracza: przyjęcia standardu złota. Czytaj dalej
Osobne regulowanie poszczególnych walut krajowych nie może stanowić substytutu racjonalnie zarządzanego światowego systemu monetarnego. Taki system może być obecnie uznawany za nieosiągalny ideał. Nie oznacza to jednak, że z tym, co możemy zrobić, by się do tego ideału zbliżyć, nie wiąże się wiele istotnych problemów. Oczywiście, niektóre systemy „międzynarodowe” byłyby dalekie od ideału. Starałem się pokazać, że nie uważam wcale systemu międzynarodowego, który istniał w przeszłości, za w pełni zadowalający. Zwolennicy nacjonalizmu monetarnego krytykują go za to, że jest międzynarodowy. Z kolei w mojej opinii jego wady biorą się stąd, że nie jest wystarczająco międzynarodowy. Czytaj dalej
Choć od śmierci Friedricha Augusta von Hayeka minęło już ponad 20 lat, a od przyznania mu Nagrody Nobla dwa razy więcej, to jednak jego dzieła nie straciły na aktualności. Poszukując odpowiedzi na rozmaite zagadnienia natury makroekonomicznej, warto cofnąć się w… Czytaj dalej
Histeryczna wręcz nienawiść do „standardów złota” łączy wszelkiego rodzaju interwencjonistów państwowych. Wydaje się wręcz, że to oni, jaśniej i wyraźniej niż sami zwolennicy gospodarki wolnorynkowej wyczuwają, iż złoto i wolność gospodarcza są niepodzielne, standard złota jest atrybutem gospodarki wolnorynkowej, że są one od siebie wzajemnie uzależnione i zdane jedno na drugie. Czytaj dalej
Głównym celem pracy jest analiza historii standardu złota w USA oraz rozważenie możliwości powrotu do tego systemu monetarnego. Istotne jest również zbadanie jaki wpływ na wystąpienie Wielkiego Kryzysu w latach 1929 – 33, na jego długość oraz skalę miał parytet złota. Ponadto niezbędnym wydaje się przedstawienie środowisk popierających powrót do standardu złota oraz ich znaczenia w amerykańskim życiu publicznym. Czytaj dalej
Przedstawiamy wywiad ze zmarłym niedawno prof. Jamesem Buchananem, którego udzielił dla Austrian Economic Newsletter w 1987 r. Noblista stwierdza w nim że "z całą pewnością moje poglądy wykazują duże pokrewieństwo z ekonomią austriacką i nie mam nic przeciwko, by nazywano mnie austriakiem". Czytaj dalej 
Każda elita polityczna potrzebuje swoich piewców. Każdy establishment bankowy potrzebuje polityków, aby ci wykonywali ich polecenia. Młodzi ludzie, którzy nie są dobrzy w fizyce, chemii czy innych naukach ścisłych widzą swoje potencjalne kariery na Cambridge czy Oxfordzie. Specjalizują się w ekonomii. Inteligentniejsi zostają bankierami. Ci mniej inteligentni ekonomistami. Ci niezbyt bystrzy zostają politykami. Czytaj dalej 
Tak jak za czasów obowiązywania standardu złota, tak również i dzisiaj wielu krytykuje i gardzi euro za to, co jest jego główną zaletą: chodzi o zdolność do dyscyplinowania rozrzutnych polityków i członków grup nacisku. Mówiąc wprost, euro nie stanowi idealnego standardu monetarnego. Nie zapominajmy jednak, że grzechy Rezerwy Federalnej i Banku Anglii były o wiele poważniejsze, a euro położyło kres monetarnemu nacjonalizmowi i w krajach unii monetarnej funkcjonuje jako „substytut” standardu złota, zachęcając do oszczędności i reform mających wzmocnić konkurencyjność oraz hamując zapędy politycznych demagogów i zwolenników państwa opiekuńczego. Czytaj dalej 
