Kategoria: Systemy i kryzysy walutowe
Curzon-Price: Kryzys w strefie euro
Zarówno pod względem ekonomicznym, jak i politycznym, projekt euro jest głęboko wadliwy. Zaciągnięto olbrzymie długi, które nigdy nie zostaną spłacone.
Bagus: Pokusa nadużycia w strefie euro
Koszty istnienia Eurosystemu są wysokie. Rozważając wszystkie wady tego projektu, należy stwierdzić, że nie jest on wart kontynuowania. Im szybciej się to skończy, tym lepiej. Istnieje alternatywa. Powrót do zdrowego pieniądza, jak standard waluty złotej. Zwiększyłby on odpowiedzialność, harmonię i tworzenie bogactwa w Europie.
Jasay: Jazda na gapę w strefie euro
Aby zapobiec fiskalnej jeździe na gapę przez kraje członkowskie i by chronić euro, decyzje dotyczące opodatkowania i wydatków powinny być stopniowo przesuwane od państw do Brukseli. Jakkolwiek to nazwiemy, w praktyce oznacza to ruch w kierunku bardziej centralizowanej politycznie Europy.
Bagus: Dlaczego mamy kryzys w strefie euro?
Zamiast pozwolić rynkowi zareagować na ekspansję kredytową, rządy zwiększyły swoje długi i poświęciły wartość waluty, którą się posługujemy. Lekarstwem na zniekształcenia spowodowane przez ekspansję kredytu byłaby szybka likwidacja błędnych inwestycji, banków i rządów. Kiedy niewinni użytkownicy walut płaca za bailouty, trudno jest nie być zwolennikiem pozwolenia na bankructwa.
Bagus: Bailout w Eurosystemie – czyli jak kreatywnie nie spłacać swoich rachunków
TARGET2 służy jako bailout niekonkurencyjnych gospodarek ze zbyt wysokimi cenami. Dzięki temu mechanizmowi państwa nie muszą liberalizować rynku pracy ani zmniejszać wydatków publicznych, aby zwiększyć konkurencyjność cenową. Mogą wciąż beztrosko wydawać i utrzymywać swoją niekonkurencyjną wewnętrzną strukturę.
North: Keynesizm vs. system waluty złotej
Każda elita polityczna potrzebuje swoich piewców. Każdy establishment bankowy potrzebuje polityków, aby ci wykonywali ich polecenia. Młodzi ludzie, którzy nie są dobrzy w fizyce, chemii czy innych naukach ścisłych widzą swoje potencjalne kariery na Cambridge czy Oxfordzie. Specjalizują się w ekonomii. Inteligentniejsi zostają bankierami. Ci mniej inteligentni ekonomistami. Ci niezbyt bystrzy zostają politykami.
Hülsmann: Międzynarodowe systemy pieniądza papierowego, 1971-? cz. II
W świetle naszej ogólnej dyskusji na temat papierowych pieniędzy, odpowiedź jest oczywista. Wszystkie systemy pieniądza papierowego — narodowe czy międzynarodowe — funkcjonują w obecności zagrożenia pokusą nadużycia. Z tego powodu, w dłuższej perspektywie, globalny pieniądz papierowy nie może uniknąć losu krajowego pieniądza papierowego. Albo będzie musiał załamać się w hiperinflacji, albo zmusi rząd do zwiększania kontroli, a ostatecznie wprowadzenia całkowitej kontroli nad wszystkimi zasobami gospodarczymi. Oba warianty pociągają za sobą zakłócenia gospodarcze na skalę, którą trudno dziś nawet sobie wyobrazić. Nieuniknionym rezultatem byłaby śmierć setek milionów istot ludzkich.
Hülsmann: Międzynarodowe systemy pieniądza papierowego, 1971-? cz. I
Świat nie pozostał długo w stanie monetarnej fragmentacji po upadku systemu z Bretton Woods. Wydarzenia z poprzednich trzydziestu pięciu lat pokazują, że istnieje tendencja do spontanicznego wytwarzania międzynarodowych standardów pieniądza papierowego. Nie trudno dzisiaj dostrzec przyczyny takiego rozwoju sytuacji.
Huerta de Soto: Austriacka obrona euro
Tak jak za czasów obowiązywania standardu złota, tak również i dzisiaj wielu krytykuje i gardzi euro za to, co jest jego główną zaletą: chodzi o zdolność do dyscyplinowania rozrzutnych polityków i członków grup nacisku. Mówiąc wprost, euro nie stanowi idealnego standardu monetarnego. Nie zapominajmy jednak, że grzechy Rezerwy Federalnej i Banku Anglii były o wiele poważniejsze, a euro położyło kres monetarnemu nacjonalizmowi i w krajach unii monetarnej funkcjonuje jako „substytut” standardu złota, zachęcając do oszczędności i reform mających wzmocnić konkurencyjność oraz hamując zapędy politycznych demagogów i zwolenników państwa opiekuńczego.
Hülsmann: Systemy bankowości międzynarodowej, 1871-1971, cz. II
System z Bretton Woods był bardziej zaawansowanym systemem dewizowo-złotym. Był o wiele bardziej ekspansyjny niż jego poprzednicy, ponieważ w dużo większym stopniu zastosowano tutaj technikę łączenia rezerw. W ramach klasycznego standardu złota w gospodarce światowej istniało wiele odrębnych rezerw, ponieważ różne narody trzymały swoje zasoby złota oddzielnie. W systemie dewizowo-złotym liczba puli złota znacznie spadła, a celem systemu z Bretton Woods było doprowadzenie tego procesu do samego końca.