Reed: Czego uczy nas wielka hiperinflacja z XVII wieku?
Najstarszą sztuczką opisaną w podręcznikach do finansów jest oszukiwanie ludzi poprzez obniżanie wartości pieniądza. Początek tego procederu datuje się na, przynajmniej, VIII wiek p.n.e., kiedy to żydowski prorok Izajasz potępił Izraelitów za jego stosowanie: „Twe srebro żużlem się stało, wino twoje z wodą zmieszane”. (Biblia Tysiąclecia, Izaj 1,22)— upominał.
Eucken: Znaczenie polityki monetarnej na przykładzie Niemiec w okresie 1914–1948
Historia niemieckiej waluty w ostatnich 50 latach była przepełniona dramaturgią. Okres waluty złotej zakończył się w 1914 r., potem mieliśmy dwie wielkie inflacje w okresach 1914–1923 i 1936–1949. Zakończyły je dwie duże reformy walutowe. Również znaczna deflacja w pomiędzy 1929 i 1933 r. spowodowała istotne problemy, choć innego rodzaju.
Hülsmann: Systemy bankowości międzynarodowej, 1871-1971, cz. I
Klasyczny standard złota nie był wynikiem wolnego wyboru wolnych obywateli, ale efektem woli rządów. Przyniósł światu wspólny standard monetarny ― złoto ― ale ten standard wziął się z przymusowej eliminacji wszystkich alternatywnych pieniędzy. Nie przyniósł on ostatecznie efektywnego systemu monetarnego obywatelom świata, dostarczył raczej rządom upragnionego pretekstu do przejęcia kontroli nad systemami monetarnymi w swoich krajach. Klasyczny standard złota nie był więc żadnym bastionem wolności. Był to kluczowy przełom w kierunku społecznej plagi naszych czasów ― wszechwładzy rządu