Źródło: libertarianism.org
Tłumaczenie: Tomasz Kłosiński
Tekst pochodzi z The Encyclopedia of Libertarianism (2008)
Barthélemy-Charles-Pierre-Joseph Dunoyer — dziennikarz, naukowiec i wybitny ekonomista — urodził się w Carennac (w departamencie Lot) i zmarł w Paryżu w wieku 76 lat. Jako profesor ekonomii politycznej Dunoyer był autorem licznych prac na temat polityki, ekonomii i historii, a także członkiem-założycielem Société d’économie politique (Stowarzyszenia ekonomii politycznej) w 1842 roku. Odegrał kluczową rolę w historii francuskiego ruchu klasycznych liberałów w pierwszej połowie XIX wieku, wraz z Jean-Baptiste Sayem, Benjaminem Constantem, Charlesem Comte, Augustinem Thierry i Alexisem de Tocqueville.
Dunoyer studiował prawo w Paryżu, gdzie poznał Charlesa Comte'a, z którym wspólnie redagował liberalny periodyk Le Censeur (1814-1815) i jego następcę, Le Censeur européen (1817-1819). Zaangażował się politycznie w ostatnich latach Cesarstwa Napoleona i wczesnych latach Restauracji Burbonów, stanowczo sprzeciwiając się autorytarnym rządom, zarówno napoleońskim, jak i monarchicznym. Był szczególnie aktywny w swoim sprzeciwie wobec cenzury, militaryzmu, handlu niewolnikami i nadmiernych ograniczeń nakładanych na handel i przemysł.
Dunoyer i Comte odkryli liberalną ekonomię polityczną Jeana-Baptiste'a Saya w 1815 roku, po tym jak ich czasopismo zostało zamknięte przez cenzurę. Wydarzenie to miało kluczowe znaczenie dla rozwoju intelektualnego Dunoyera, ponieważ okazało się katalizatorem dla połączenia trzech różnych nurtów myśli w nową i potężną teorię wolności indywidualnej. Dunoyer i Comte połączyli liberalizm polityczny Constanta, którego głównymi filarami były konstytucyjne ograniczenia władzy państwa i rząd przedstawicielski, liberalizm gospodarczy Saya (tj. leseferyzm i wolny handel) oraz socjologiczne podejście do historii Thierry'ego, Constanta i Saya, które opierało się na analizie klasowej i teorii historycznej ewolucji społeczeństwa poprzez etapy, których kulminacją było leseferystyczne i rynkowe społeczeństwo przemysłowe.
Poglądy te zostały rozwinięte w licznych artykułach w Le Censeur européen oraz w dwóch książkach, które Dunoyer opublikował w latach dwudziestych XIX wieku. Monografie te opierały się na jego wykładach w Athénée Saint-Germain w Paryżu: L'Industrie et la morale considérées dans leurs rapports avec la liberté (1825) i Nouveau traité d'économie sociale (1830). W swoim trzytomowym opus magnum, De la Liberté du travail (1845), kontynuował rozwijanie i udoskonalanie swoich koncepcji ewolucji wolnego społeczeństwa.
Po rewolucji 1830 r., która przyniosła władzę bardziej liberalnej monarchii konstytucyjnej, Dunoyer został mianowany członkiem Académie des Sciences morales et politiques (Akademii Nauk Moralnych i Politycznych) i pracował jako urzędnik państwowy — pełnił funkcję prefekta L'Allier i La Somme. Dunoyer został członkiem Conseil d'État (Rady Stanu) w 1838 roku, jednak zrezygnował ze stanowisk rządowych w proteście przeciwko zamachowi stanu Ludwika Napoleona w 1851 roku. Zmarł podczas pisania krytyki autorytarnego Drugiego Cesarstwa. Dzieło zostało ukończone i opublikowane przez jego syna, Anatole'a Dunoyera, w 1864 roku.
Źródło grafiki:wikipedia
