Autor: Wojciech Czarniecki
Wersja PDF
Teksty publikowane jako working papers wyrażają poglądy ich Autorów – nie są oficjalnym stanowiskiem Instytutu Misesa.
We współczesnym świecie działanie każdego z nas skierowane jest głównie na zaspokojenie potrzeb innych osób i dopiero poprzez wymianę uzyskujemy dostęp do dóbr, które zaspakajają nasze najpilniejsze potrzeby. Tylko niewielki ułamek własnych potrzeb potrafimy zaspokoić z pominięciem wymiany, a więc na pierwszym planie pojawi się zawsze nasza podaż i to ona stworzy warunki do zaspokojenia naszego popytu. O ile o popycie decyduje subiektywne wartościowanie, to o podaży decyduje zdolność do produkcji poszukiwanych dóbr po kosztach nie wyższych, niż robi to konkurencja (mam na myśli podaż, na którą istnieje efektywny popyt). Dlatego uczucie dyskomfortu intensyfikuje przede wszystkim nasze starania, by poprawić jakość i ilość oferowanych usług lub produktów z uwzględnieniem istniejącej już na rynku oferty konkurentów (optymalizacja kosztów produkcji).
W wymianie bilateralnej nie ma innego sposobu na zmianę ceny niż „targowanie się” albo wymuszenie. Truizmem jest twierdzenie, że dokonujemy wymiany rzeczy mniej wartościowych na bardziej wartościowe, bo już fakt podjęcia produkcji ponad własne potrzeby oznacza, że zdolność tych dodatkowych jednostek do bezpośredniego zaspokajania pilnych potrzeb producenta nie istnieje, nabierają one wartości ze względu na wartość rzeczy, za które zostaną wymienione. Dlatego po zaspokojeniu potrzeby dobrem z wymiany kontrahent nie będzie miał motywacji do kontynuowania produkcji, bo rośnie wartość czasu zużytego do produkcji, który jest relatywnie zmieniającym się kosztem. Zobaczymy dalej, że problem minimalizacji cen, rozwiązuje w zupełności konkurencja w wymianie, gdy uczestników jest więcej niż sprzedawanych rodzajów wyrobów.
Całość w wersji PDF
Podobał Ci się artykuł? Chcesz czytać ich więcej? Wesprzyj mises.pl!
