McMaken: Jak ograniczenia społeczne pogorszą niechęć do osób starszych

Autor: Ryan McMaken
Źródło: mises.org
Tłumaczenie: Przemysław Rapka
Wersja PDF

Artykuł z 12 maja 2020 roku.

W artykule opublikowanym w LA Times w maju Laura Newberry twierdzi, że panika związana z COVID-19 „wzmocniła” dyskryminację starszych (ageism) w Stanach Zjednoczonych. Bez wątpienia jest to prawda, jednak artykuł wskazuje na błędne przyczyny.

Dyskryminacja starszych z pewnością jest problemem wielu ludzi. Karygodne praktyki gnębienia starszych zasługują na potępienie przez nas. Z powodu wysokiej mobilności społecznej coraz mniej osób spędza czas ze swoimi starzejącymi się rodzicami czy dziadkami. To w znacznym stopniu przyczyniło się do ograniczenia przekonania, że osoby starsze są istotnymi członkami społeczeństwa.

Jednak nie jest do końca jasne, w jaki sposób epidemia COVID-19 umacnia ten pogląd. Starsi zawsze byli bardziej narażeni na choroby i niepełnosprawność. Czy w trakcie gorszych sezonów grypy twierdzimy, że zwiększona umieralność pogarsza „dyskryminację starszych”? Wydaje się, że tak nie jest. Jeśli naprawdę chcemy zrozumieć, w jaki sposób panika związana z epidemią COVID-19 wzmocni dyskryminację starszych — zakładając, że wzmocni — to wystarczy spojrzeć na prowadzoną politykę i nakładane przez rząd ograniczenia (lockdown).

W jaki sposób rządowe ograniczenia pogarszają dyskryminację starszych? Ekstremalne destrukcyjne działania mogą sprawić, że wiele osób zacznie postrzegać bieżący kryzys ekonomiczny i rekordowe bezrobocie jako rezultat działań mających na celu ochronę osób starszych kosztem młodszych pracowników, rodziców, studentów i rodzin.

Mimo wszystko większość osób zdaje sobie sprawę z tego, że COVID-19 jest groźniejszy dla osób starszych. W wielu stanach na przykład połowa zgonów miała miejsce w domach opieki. 80 procent zgonów to osoby powyżej 65 roku życia.

Jednak zamiast odizolować te populacje i wykorzystać zasoby, aby pomóc najbardziej potrzebującym, politycy zdecydowali się na pozbawić pracy milionów osób, zniszczyć firmy i zamknąć masę różnych instytucji, jak szkoły i kościoły. Tak dla pewności. Tylko że te rzeczy „zapewniają pewność” wielu osobom. Dzięki ograniczeniom rządowym wzrosła liczba aktów przemocy wobec dzieci, drastycznie zwiększyła się narkomania, a bezrobocie prawdopodobnie doprowadzi do kolejnych przypadków nadużywania narkotyków i kolejnych samobójstw.

W takich okolicznościach wiele osób dojdzie do wniosku, że to jest kolejny przypadek wybierania zwycięzców i przegranych przez rząd: osoby starsze wiedzą, że COVID-19 jest groźny przede wszystkim dla nich. Politycy z kolei przymilają się starszym, z ich punku widzenia bardzo ważnej grupie wiekowej, w której do wyborów chodzi więcej osób niż w innych grupach. Ci zwycięzcy, w tym przypadku starsi, zdają się być uważnie słuchani przez rząd. Przegranymi są tymczasem: osoby zarabiające na swoje rodziny, które tracą pracę; dwudziestokilkulatkowie, których nie stać na założenie rodziny; dzieci, które nie mogą pójść do szkoły; studenci, którzy płacą tysiące dolarów za marne wykłady przez Zooma; narkomani odcięci od potrzebnego wsparcia i wszyscy, którzy nie mogą skorzystać z usług medycznych, które nie są natychmiastowo potrzebne (ale wciąż ważne), a które nie są związane z COVID-19.

To normalne, że ta domniemana bitwa polityczna o ograniczenia rządowe doprowadzi do niechęci wobec starszych w niektórych przypadkach. A im bardziej sytuacja gospodarcza będzie się pogarszać, tym gorsza będzie dyskryminacja ze względu na wiek. Kwietniowe dane o bezrobociu były przygnębiające. Majowe mogą być jeszcze gorsze[1]. Fala eksmisji i licytacji zadłużonych nieruchomości jeszcze nie miała okazji mieć miejsca. Ale będzie miała. Niektórzy nowi bezrobotni i bezdomni dojdą do wniosku, że oni i ich rodziny żyją w samochodzie, ponieważ gospodarka została zniszczona dla dobra osób, które nie muszą się już przejmować tym, by dzieci miały co jeść i ubrać.

To nie poprawi spójności społeczeństwa.

Te problemy nie osiągnęłyby takiej skali, gdyby nie zostały upolitycznione. Gdyby dla poprawy ochrony zdrowia starszych zostały wykorzystane nacisk społeczny i edukacja — zamiast brutalnych państwowych środków przymusu — to nie byłoby potrzeby zajmowania się problemem narracji „my kontra oni”. Wykorzystano prawo do więzienia, nakładania grzywny i zubażania osób w celu zapewnienia korzyści konkretnej grupie osób.

W efekcie tych działań rzeczywiście pogorszy się dyskryminacja starszych. Jednak te przekonania nie są całkowicie bezpodstawne. Polityka to metoda wykorzystywania przez jedną grupę państwowego przymusu w celu niesprawiedliwego wykorzystania innych. Jeśli osoby starsze korzystają na ograniczeniach rządowych (co niekoniecznie musi być prawdą), to osiągają te korzyści cudzym kosztem. Oczywiście nie wszystkie starsze osoby domagają się ograniczeń rządowych, czy nawet o nie proszą. Wielu aktywnie się im sprzeciwia. Ale w polityce nie chodzi o rozróżnianie problemów czy ocenianie poszczególnych przypadków. Chodzi o wykorzystywanie niektórych grup ludzi w imię pomagania innym. Ostatecznie to politycy najbardziej na tym korzystają.

[1] W rzeczywistości były trochę lepsze. Bezrobocie spadło z 14,7% do 13,3% (przyp. tłum.).

Źródło ilustracji: Pixabay.com