Murphy: Fed - Pięta achillesowa szkoły chicagowskiej
Szkoła chicagowska ma jedną poważną wadę — ignoruje teorię kapitału. Dlatego też nie potrafi dostrzec skutków działań banku centralnego na strukturę produkcji i wyjaśnić cyklicznych kryzysów. Nie można się zatem dziwić, że szkołą austriacką, która stworzyła spójną teorię cyklu, zaczynają się interesować konserwatywni republikanie.
Barron: C + I + G = Bzdura
Pracującemu człowiekowi może być ciężko uwierzyć, że jest ofiarą teorii ekonomicznej, lecz niewątpliwie tak jest. Może być on jeszcze bardziej zaskoczony tym, że padł ofiarą błędnego równania ekonomicznego.
McKenzie: Przewidywalnie irracjonalny czy przewidywalnie racjonalny?
Ludzie, wliczając w to również ekonomistów, są niedoskonali w podejmowaniu decyzji z powodu ich ograniczeń mentalnych. Jednak fakt ten nie znaczy, że rynki zawodzą. W rzeczywistości rynki robią znacznie więcej, niż wymuszanie lepszej alokacji zasobów względem potrzeb i zasobów.
Tempelman: Austriacka teoria cyklu koniunkturalnego i globalny kryzys finansowy: wyznania ekonomisty głównego nurtu
Austriacka teoria cyklu koniunkturalnego może rościć sobie prawo do bycia najbardziej wiarygodnym wyjaśnieniem ostatniego globalnego kryzysu finansowego i ekonomicznego. Wielu ekonomistów głównego nurtu zaczęło analizować kryzys — prawdopodobnie nieświadomie — używając terminologii jakby żywcem wyjętej z teorii fluktuacji gospodarczych Misesa, Hayeka i Garrisona. Nawet zaawansowane badania ekonomiczne dźwigni finansowej i płynności konceptualnie dają niewiele więcej niż opracowanie zarysu austriackiej teorii cyklu koniunkturalnego.
Kelly: Mises, Morgenstern, Hoselitz i Nash - powiązania Austriaków z wczesną teorią gier
Można z całą pewnością stwierdzić, że twórcy teorii gier byli uczniami Austriaków, którzy w ten sposób wpłynęli na ten obszar ekonomii. Najszerzej znane są powiązania i wpływy, jakie Mises miał na Oskara Morgensterna. Jednakże, niniejsza praca uwypukla również niedostrzeganą wcześniej więź między Misesem, Bertem Hoselitzem i Johnem Nashem.
Murphy: Dziura w bańce Eugene’a Famy
Chociaż chicagowscy i austriaccy ekonomiści stoją po jednej stronie w wielu kwestiach dotyczących polityki gospodarczej — w szczególności jako przeciwnicy rozwiązań Keynesowskich — ostatni wywiad z Famą ukazuje znaczące różnice między aparatem teoretycznym obu szkół.
Kaczmarczyk: Szkoła Austriacka w ekonomii i naukach społecznych
Artykuł omawia poglądy przedstawicieli Szkoły Austriackiej na rolę bankowości i pieniądza w gospodarce wolnorynkowej.
Shostak: Czy naprawdę potrzebujemy teraz więcej Keynesa?
Pomimo bilionów dolarów, które banki centralne wpompowały w system, część znanych komentatorów wciąż utrzymuje, że to nie wystarczy.
Christl: Teoria sprawdzona w praktyce
Z ogromną przyjemnością prezentujemy Państwu polskie tłumaczenie przemówienia wygłoszonego 30 września 2005 roku przez dr. Josefa Christla, członka zarządu i dyrektora pionu analiz ekonomicznych Narodowego Banku Austrii, podczas pierwszej konferencji z cyklu Past, Present, and Policy: "International Financial Integration: The Role of Intermediaries" zorganizowanej przez Centre for Economic Policy Research.
Raico: Keynes i czerwoni
Powszechny jest w środowisku akademickim pogląd, że John Maynard Keynes był modelowym klasycznym liberałem w duchu Locke'a, Jeffersona i Tocqueville'a. Zwykło się uważać, że podobnie jak oni, Keynes był szczerym, przykładowym wręcz zwolennikiem wolnego społeczeństwa. Jeśli w sposób oczywisty różnił się on od klasycznych liberałów w pewnych ważnych kwestiach, to tylko dlatego że starał się on przystosować istotę idei liberalnej do nowych warunków gospodarczych.
Rothbard: Prawdziwy Milton Friedman
Jeśli spytać przypadkowo spotkaną osobę o "ekonomię wolnorynkową", to, o ile w ogóle słyszała cokolwiek o tym pojęciu, najprawdopodobniej uzna je za równoznaczne z nazwiskiem Miltona Friedmana. Od wielu lat profesor Milton Friedman był stale przyjmowany ze szczególnymi honorami przez prasę i ekonomistów, a szkoła Friedmana i "monetaryści" rośli w siłę jako rzekoma przeciwwaga dla keynesowskiej ortodoksji. Szczególny gatunek "wolnorynkowej ekonomiki" profesora Friedmana trudno jednak uznać za wyjątkowo dla władzy irytujący. Milton Friedman to Nadworny Libertarianin Establishmentu i czas najwyższy, by libertarianie z tego faktu zdali sobie sprawę.
Shostak: Profesor Stiglitz a Lord Keynes
Keynesizm Stiglitza nie jest tylko kwestią przyzwyczajenia, tak jak to z wieloma ekonomistami bywa, lecz oznacza ścisłą doktrynalną przynależność. W swym ostatnim artykule, „MFW powinno nauczyć się ekonomii keynesowskiej” w Straits Times, Stiglitz posunął się nawet do wskrzeszenia frazesu ery New Dealu, że gospodarki rynkowe winić należy za cykle koniunkturalne.
Smith: Kwestia aprioryzmu
Ludwig von Mises zdawał się widzieć swoją metodologię przede wszystkim poprzez kategorie należące do doktryny kantowskiej. Rzeczywiście, arystotelesowska alternatywa nie została zdaje się w ogóle jako taka wyraźnie przez Misesa zauważona, chociaż jest to mało zaskakujące, biorąc pod uwagę fakt, że szczególna istota austriacko-arystotelesowskiego aprioryzmu w czasie, gdy Mises opracowywał filozoficzne fundamenty swojej prakseologii, doceniona została przez niewielu. Autor w niniejszym tekście wskazuje, że istnieje arystotelesowska alternatywa dla kantowskiej formy aprioryzmu, widzianej powszechnie przez Austriaków jako jedyna w metodzie a priori prakseologii.
Rothbard: Prakseologia - metodologia szkoły austriackiej
Prakseologia jest metodologią charakterystyczną dla Szkoły Austriackiej. Termin ten został po raz pierwszy użyty w odniesieniu do austriackiej metody przez Ludwiga von Misesa, który był nie tylko jej głównym architektem, ale także ekonomistą, który najpełniej i z największym sukcesem zastosował ją do skonstruowania teorii ekonomicznej. Chociaż metoda prakseologiczna jest, delikatnie mówiąc, niemodna we współczesnej ekonomii, jak również ogólnie w naukach społecznych i w filozofii nauki, to była ona podstawową metodą wczesnej Szkoły Austriackiej oraz znacznej części starszej szkoły klasycznej
Fedako: Pasażerowie na gapę
Ostatnie wyczyny Lance’a Armstronga podczas tegorocznego Tour de France zapewniają rzetelne podłoże pod dyskusję porównującą idee ekonomiczne Szkoły Austriackiej i zwolenników Szkoły Wyboru Publicznego. W jaki sposób wyścig kolarski może być wykorzystany w dyskusji na temat teorii ekonomicznych? Czytelnik przekona się o tym czytając artykuł Jima Fedako o sporze między Szkołą Wyboru Publicznego (Public Choice) a Szkołą Austriacką.
Mises: Lord Keynes a Prawo Saya
Główny wkład Lorda Keynesa nie polega na stworzeniu nowych pomysłów, ale „na ucieczce od stworzonych dawniej”, jak oznajmił w końcowej części wstępu do swojej „Ogólnej teorii”. Keynesiści głoszą, że jego wiekopomne osiągnięcie polega na całkowitym obaleniu czegoś, co jest znane jako Prawo Rynków Saya. Ludwig von Mises pokazuje, że są w błędzie.
Falkowski: Keynesowski przewrót
Współczesna ekonomia przyjmuje pewne prawdy za oczywistość. Istnienie takich instytucji, jak bank centralny, pieniądz kierowany, redystrybucja dochodu narodowego, państwowa opieka społeczna i wiele innych, traktowane jest przez podręczniki akademickie jako fakt zastany i bezdyskusyjny. Człowiekiem, który wybitnie przyczynił się do tego, że pewne, nie zawsze prawdziwe twierdzenia zdominowały współczesną ekonomię, był Anglik, sir John Maynard Keynes (1883 – 1946).
Rothbard: Oceniając Samuelsona
Recenzja kolejnego wydania Ekonomii Paula Samuelsona jest zadaniem równie niewykonalnym, jak dokonanie skrótowej recenzji obecnego stanu samej amerykańskiej gospodarki. Ten spektakularny bestseller w sposób szczególny, na tle innych podręczników ekonomicznych, zainspirował całą flotyllę naśladowców. Nowe wydanie pojawia się co trzy lata, obfitując w kolory, wykresy, diagramy i najnowsze techniki profesjonalnego układu graficznego, a wszystko w otoczeniu licznych satelit: podręczników dla wykładowców, książek ćwiczeń, lektur, przezroczy, banków testów – co tylko da się pomyśleć.
Hoppe: Analiza klasowa: marksizm a Szkoła Austriacka
W niniejszym artykule autor, na początku, prezentuje tezy składające się na „twarde jądro” marksistowskiej teorii historii, przy czym twierdzi, że wszystkie są zasadniczo poprawne. Następnie pokazuje on, że owe poprawne tezy wyprowadzone są z błędnych założeń. Na koniec demonstruje, w jaki sposób szkoła austriacka w tradycji Misesa-Rothbarda jest w stanie wytłumaczyć je poprawnie, aczkolwiek w zupełnie inny sposób.
- Poprzednia
- 1
- 2
- 3
- 4
- Następna
